මුදුන් වූ ප්‍රචණ්ඩ හිරු රාජයාට බියෙන් සෙවනැල්ලද යටි පතුලට පෑගෙන්නට තරම් සැඟවී ගොසින් යැයි චාමරට සිතේ. ඉහින් කණින් වැක්කෙරෙන දහඩිය පිස දැමීමෙන් ලේන්සුව වතුරේ ඔබා ගත් කල මෙන් දහඩියෙන් පෙඟී ගොස්ය.
සෙවනක් පේන තෙක් මානයේවත් නැත. කෙසේ හෝ ප්‍රධාන බස් නැවතුමටම ගොස් නතර වීමට සිතා ගෙන චාමර යලි ගමන ඇරඹීය. සරසවියෙන් පිටවී වසර දෙකකටත් කිට්ටුය. අවසන් විභාගයෙන් ප්‍රථම පංතියේ උපාධියකට උරුමකම් කීමට හැකි වූ චාමර තමාට කෙදිනකවත් මෙසේ පාරේ රස්තියාදු වීමට සිදු වේවි යැයි සිතුවේ නැත.
"රටේ වැරැද්ද! උගතුන්ට තැනක් නෑ" චාමර සිය සිතේ ඇති වූ කෝපය දුරු කරගන්නට මෙන් තමාටම කියා ගත්තේය.
"බ්‍රාස්....!" තමා අසලින්ම එකවර නැවතුන කාරයේ තිරින්ග හඬින් චාමර තිගැස්සුණි. රියදුරු අසුනේ අව් කන්ණාඩියක් දමා ගෙන සිටි පුද්ගලයාව එකවර හඳුනා ගැනීමට චාමරට අපහසු විය.
තිලක් අව්කණ්ණාඩිය අතට ගෙන ඉදිරි දොර විවෘත කරන අතරම
"මොකද අදුනන්න බැරිද?"
"අප්පට සිරි මේ කඩියනේ! චාමර කෑ ගැසුවේය "මූට නම් ජයයි වගේ" සිතුවේ සියුම් ඊර්ශ්‍යාවක් මුසු වූ හැඟීමෙන් යුතුවය.
"නැගපන් බං බලා ඉන්නෙ නැතුව"
"කොහොමද බං මේ කට්ට අව්වෙ පයින් යන්නෙ උඹව වාශ්ප වෙලා තියෙයි තව ටිකක් දුර ගියා නම්" තිලක් පැවසුවේ චාමරව හොඳින් පිරික්සන බැල්මක් හෙලන අතරය.
"උඹ කැම්පස් එකේදි හිටියැයින් බාගයක් වෙලානෙ"
තිලක් චාමර සමඟ විශ්ව විද්‍යාලයේ එකම වසරේ උගත් අයෙකි. ඉගෙනීමට එතරම් දක්ෂකම් නොදැක්වූ තිලක් බොහෝ විට විභාග ගොඩ දා ගනු ලැබුවේ චාමර වැනි දක්ශ සිසුන්ගෙන් බරපතල දේශන සරලව අසා ඉගෙනීමෙනි. නමුත් කරන සෑම වැඩක්ම කඩිනමින් කිරීම පුරුද්දක් කර ගත් ඔහු ඇවිද්දේ පවා කඩිනමිනි. මේ නිසා ඔහුට කඩියා යැයි අනවර්ථ නාමයක් ලැබී තිබිණි. ක්‍රීඩා හා බාහිර ක්‍රියාකාරකම් වලට නොපැකිල සහභාගී වූවෙක් වූ ඔහු කතාවටද රුසියෙක් විය. ඕනෑම අයෙකුට නෑ බෑ නොකියා උපකාර කිරීමට පෙළඹෙන්නෙක් බැවින් ඔහු විශ්ව විද්‍යාලයේ කාගෙත් සිත් ගත්තෙක් විය.
"අවුරුදු දෙකකට විතර පස්සෙ නේද හම්බුනේ, යමු මොනව හරි කාල බීල ටිකක් කතා කරන්න"
තිලක් විමසුවේ රථය ටවුම දෙසට හරවමිනි.
"උඹ මේ කොහෙ යන ගමන්ද?"
"ඉන්ටව් එකකට ගියා බං, වැඩක් වෙන එකක් නෑ අද කාලේ ඔක්කොම පන්දම් වලටනේ"
චාමර පැවසුවේ කාරයේ කුඩා ලොකරයේ තිබූ නවීන පන්නයේ දුරකතනය දෙස බලමිනි.
"ඒක නම් එහෙම තමයි බං, ඒත් හැමතැනම එහෙම නැහැ" යැයි කියමින් තිලක් අවන්හලක් අසල කාරය නැවතීය.
"යමු මට නම් හොඳටම තිබහයි"
"මොනවද කන්නේ?" තිලක් විමසුවේ වේටර් කෙනෙකුට අතින් සංඥා කරමිනි.
"කන්න බෑ, මට නම් මොනව හරි බොන්න තිබ්බා නම් ඇති"
"අපිට ෆලූඩා දෙකක් ගේන්න" තිලක් ලඟට පැමිනි වේටර්ට පැවසීය.
"උඹට නම් ජොබ් එකක් සෙට් වෙලා වගේ" චාමර ඇසුවේ සිය කුතුහලය නිසාමය.
"අහ් ඔව් මචන් දැන් අවුරුදු එක හමාරක් විතර වෙනව"
"එච්චර ඉක්මනට උඹ කොහොමද ජොබ් එකක් සෙට් කර ගත්තෙ? අදුරන තැනක්ද? චාමරගේ කුතුහලය තවත් උත්සන්න විය.
"නෑ බං ඉන්ටෙර්විව් එකකින් තමා තෝර ගත්තෙ. බාගයක් රජයේ බාගයක් ප්‍රයිවට් තැනක්. වැඩ නම් ටිකක් වැඩියි. දැන්නම් පුරුදු හින්ද අවුලක් නෑ.
චාමරට තිලක්ගේ කතාව ගැන විශ්වාසයක් නොවීය." යන්තම් ෆයිනල් පාස් කරගෙන කොහොමද පන්දමක් නැතුව ඉන්ටව් පාස් වෙන්නෙ! මූ මටත් කොලේ වහනව"
"ඒක නෙවෙයි උඹට තාම ජොබ් එකක් නෑ කිව්වහම පුදුමයිනෙ. මම නම් හිතුවෙ උඹ මෙලහකට ජොබ් එකක් හොයාගේන ඊ ලඟ උපාධියට ලෑස්ති වෙනව ඇති කියල, උඹ කොහොමත් දක්ශයනෙ"
තිලක් අවංකව පැවසූ වදන් චාමරට ඇසුනේ තමාට සමච්චලයට පැවසූවාක් මෙනි.
"අද කාලෙ උගතුන්ට තැනක් නෑ බං, ඉන්ටව් කීයකට කියල ගියාද" චාමර පැවසූවේ කලකිරුනු හඬිනි.
වේටර් විසින් ගෙන ආ ෆ්ලූඩා පානය කරන අතර තිලක් මඳ කල්පනාවකට වැටින. චාමර පලමු වසරේ සිට ඔහුගේ සමීප මිතුරෙකි. ඉගෙනීමට දක්ශයෙක් වුවද බාහිර ලෝකය සමඟ ගැටීමේ අඩුවක් තිලක් ඒ දිනවල සිටම දුටුවේය. චාමර සෑම විටම සිතුවේ ජීවිතය ජය ගැනීමට අධ්‍යාපනය පමණක්ම සෑහෙන බවකි. නමුත් බාහිර ලෝකයේ ප්‍රයෝගිකත්වය හා සන්නිවේදන කුසලතාද යමක් ජය ගැනීමේ දක්ශතාවයද කෙතරම් ප්‍රබල දැයි තිලක් දැන ඇදින ගෙන තිබුනේ අත්දැකීමෙනි. ඔහුට සිය මිතුරා පිලිබඳ අනුකම්පා සිතුනි.
"මචං චාමර, මම ඉතිං උඹ තරම් බ්‍රයිටෙක් නොවුන බව ඇත්ත ඒත් ඉන්ටවිව් එකක් ගොඩ යන එකත් එක්තරා විදිහක කලාවක්"
චාමර සමච්චල් හිනාවක් මුවඟට නගාගෙන "එහෙනම් උඹ එහෙම කලාවකුත් ඉගෙන ගෙන වගේ, හරි හරි කියපන්කෝ බලන්න උඹේ ඔය කලාව"
චාමරගේ උඬඟු සහගත පිලිතුරු ගැන තිලක්ට අමනාපයක් ඇති නොවූයේ චාමරගේ මානසිකත්වය ඔහු වටහාගේන් සිටි බැවිනි.
"එහෙනම් පොඩ්ඩක් අහපන්කෝ"
ඔක්කොටම කලින් හොඳ බයෝ ඩේට එකක්, CV එකක් හදා ගන්න ඕන, නිකම්ම නම ගම වයස ලිපිනය විභාග ප්‍රතිඵල දාල ලැයිස්තුවක් වගේ එකක් දෙනවට වැඩිය ටිකක් ලස්සනට ඕක හදන්න ඕන බං.
නියමිත සැකිල්ලක් ආයතනයෙන් දීල නැත්නම් තමන්ගේ පොඩි ෆොටෝ එකක් දාල, ඊළඟට ලස්සනට පෞද්ගලික විස්තර, අධ්‍යාපන සුදුසුකම්, රාජකාරී සුදුසුකම් බාහිර ක්‍රියාකාරකම් මේ විදිහට වෙන් වෙන් කරල ටිකක් බලන කෙනාගෙ හිත යන විදිහට සුදුසුකම් ලියන්න ඕන. මම ඊ මේල් කරන්නම්කො හොඳ example එකක්.
ඊලඟට පොඩ්ඩක් ඉංග්‍රීසි හදා ගන්න ඕන. උඹ දන්නවනේ මට උඹට තරම් වත් ඉංග්‍රීසි වචනයක් කතා කර ගන්න බෑ කියල ඒ කාලෙ. මම කැම්ප්ස් අවුට් වුන ගමන් කලේ ඉංග්‍රීසි ටිකක් හදා ගන්න එක. හැබැයි ඔය තැන් තැන් වල පංති ගියෙ නම් නෑ. තනියම පොඩ්ඩක් පුරුදු වුනා. මහලොකු දේවල් නෙවේ, එදිනෙදා වැඩ වලට ඕන වෙන දේවල්, සමාන්‍ය ඉන්ටවිව් එකක කතා වෙන දේවල්, වෙලාවෙ හැටියට සුබපතන්න, තමන්ගේ බලාපොරොත්තු කෙටියෙන් විස්තර කරන්න, අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ටිකක් විස්තර කරන්න, ඔන්න ඔය වගේ දේවල්.
ඉන්ටවිව් එකේදි අහයි කියල හිතන දේවල් ටිකක් ලැයිස්තු කරගෙන අපෙ පැත්තෙ තරමක් ඉංග්‍රීසි දන්න කියන කෙනෙක් අල්ලගෙන අහගෙන පොතක ලියා ගත්ත. ඊට පස්සෙ ඉන්ටෙර්ව් එකට ගියා කියල හිතා ගෙන පුටු ටිකක් ඉස්සරහින් තියල හිතින් මවා ගෙන කතා කලා. දවස් තුනක් හතරක් කරද්දි නිකම්ම කටට හුරු වුනා.
ඊට පස්සෙ ඉතිං කතා කරන විදිහ ටිකක් හැඩ ගස්සල ගත්ත ශබ්ද කරන විදිහ එහෙම.
උඹ ඉතිං විහිලුවකට ගන්න එපා, හිනා වෙන විදිහ ඉඳන් කණ්නාඩිය ඉස්සරහ ඉඳන් පුරුදු වුනා.
ඔතන තනිකරම රඟ පෑමක් තමා තියෙන්නෙ බං. කෙටියෙන්ම කියනවා නම් තව කෙනෙක්ගෙ හිත ගන්න කරන රඟ පෑමක්, රඟ පාන්න දක්ශ වුන තරමට දිණුම්.
ඊලඟට බලපන් උඹේ ඇදුම. දෙවෙනි බොත්තමේ නූලක් ඇදිල, කොලර් එකේ පැත්තක් ඇඹරිලා හරියට අයන් කරලත් නෑ. කලිසමේ පොඩි පැල්ලමක්.
අපි නොහිතුවට ඉන්ටවිව් කරන්න එන අය ඕව හරියට බලනවා. දාස් ගනන් වල ඇඳුම් ඕන නෑ අදින ඇඳුම පිලිවෙලට අඳින්න. එක ඉරක් නැති වෙන්න මැදල ගානට නැවුම් පාරවල් තිබ්බානම් පරන ඇඳුමක් වුනත් පිලිවෙලයිනෙ. අනෙක චාම් පාටක් තෝර ගන්න ඕන අනවශ්‍යය මෝස්තර නැතුව. සපත්තු දිලිසෙන්න පොලිශ් කරල තියා ගන්න ඕන.
මම ඉන්ටෙර්විව් ගිය දවසෙ ඔරලෝසුව මල්ලිගෙන්, සපත්තු දෙකයි බෙල්ට් එකයි අල්ලපු ගෙද එකාගෙන්. කොහොම හරි වැඩේ හරියට කර ගත්ත ඒකනෙ වටින්නෙ බං.
උදේ හොඳට රැවුල කපල නාල එහෙම ප්‍රෙශ් පිට යන්න ඕන. බලපන් උඹෙ පැත්තක රැවුල් කොට ටිකකුත් පේනවා. ඔහොම අඩු පාඩු දැක්කහම මොනතරම් කෙනෙක්ගෙ සුදුසුකම් තිබ්බත් තෝර ගන්න හිතෙන්නෙ නැති වෙන්න පුලුවන්.
ඊලඟට ඉන්ටෙර්විව් එකට යන තැන ගැන හොයල බලන්න ඕනා. මොකද අපි එතන ගිහින් කතා කරන අතරෙ එයාල ගැන යමක් ඇහුවොත් උත්තර දුන්න හැකි. ඒ වගේම එයාල බලාපොරොත්තු වෙන දැනුම අපිට අනුමාන කරල ලෑස්ති වුන හැකි.
ඔන්න ඉන්ටවිව් එකට පැය බාගයක්වත් කලින් යන්න බලන්න. වෙලාවට වැඩ කරන එක ඕන කෙනෙක් අගය කරනවනේ
අදාල කාමරේට යන්න කලින් හොඳ හුස්මක් අරගෙන මූනට විනීත හිනාවක් අරගෙන තමයි ඇතුලට යන්න ඕන, වහපු දොරක් නම් පොඩි තට්ටුවක් දාල එහෙම. උඹ දන්නවනෙ ඔය පොඩි පොඩි මැනර්ස්.
කොන්ද කෙලින් තියා ගෙන මේසෙ ලඟට යන්න. මතක තියා ගනින් උඹ ඇවිදගෙන එන විදිහටම සමහරු උඹව මනිනවා. මම කලින් කිව්වා වගේ ටිකක් පුරුදු වෙලා යන එකේ වරදක් නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් උඹ කරන හැම චලනයකින්ම උඹේ පෞර්ෂය මනිනව. ඒකෙන් උඹෙන් ප්‍රශ්න අහන්න කලින්ම මූ නම් හොඳයි කියල හිතා ගන්න පුලුවන්.
එයාල සුබ පතන්න කලින් උඹ වෙලාවට ගැලපෙන විදිහට හොඳට හිනා වෙලා කියන්න ඕන.
ඊට පස්සෙ ඉඳගෙන කතා කරද්දි වුනත් ලාවට විනීත හිනාවක් තියාගෙන ප්‍රසන්න විදිහට කතා කරන්න. හොඳට මතක තියා ගන්න කෙලින් බලල හොඳට ඇහෙන්න කතා කරන්න. පෞර්ශය මනින තවත් හොඳම ක්‍රමයක් තමා කට හඬ. හොඳ පුහුණුවක් වටිනවා කියල තේරෙන්නෙ ඔන්න ඔය වගේ වෙලාවට තමයි. එතකොට දාඩිය පෙරන්නෙ නැතිව සැහැල්ලුවෙන් කතා කල හැකි.
හැම තිස්සෙම ධනාත්මකව කතා කරන්න පුරුදු වෙන්න. ඒක ඕනම කෙනෙක් සතුටු කරන දෙයක්. ඉවර වෙලා අතට අත දෙන එක ඉඳන් හොඳ පාලනයකින් ශක්තිමත් විදිහට කරන්න ඕන.
ඉන්ටෙර්විව් වල පන්දම් වලට තැනක් තියන බව ඇත්ත ඒත් ඔතන ටිකක් මොලයකුත් තියන වුන් ගොඩක් වෙලාවට ඉන්නවා. ඉතිං එහෙම කෙනෙක්ට මූව නොගෙන ඉන්න එක අපරාධයක් කියල හිතුනොත් පන්දම් නැතත් ඉන්ටෙර්විව් එක පාස් වෙන්න පුලුවන්!"
දීර්ඝ දේශනය අසා සිටි චාමරට හැබෑවටම එය කලාවක් නොවේදැයි සිතින.
"උඹ නම් මාර පොරක් බං, මම මෙච්චර ඉන්ටව් වලට ගියා ඔච්චර දේවල් හිතුවෙ නැහැනේ, මම හිතුවේ සහතික මිටිය අරන් ගිහින් පෙන්නල අහන ඒවට පුලුවන් විදිහට උත්තර දුන්නහම ඇති කියල" "තෑන්ක්ස් මචන්"චාමර තිලක්ට ස්තූති කලේ හදවතින්මය
අධ්‍යාපනික සුදුසුකම් කෙසේ වෙතත් ජීවන සුදුසුකම් අතින් නම් තිලක් තමාට වඩා බොහෝ දුර ගොස් ඇති අයෙක් යැයි චාමරට සිතුනි.
